Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, թե Կիրանցի պատը 3-րդ հանրապետության ամենամեծ հաջողությունն է, որովհետև, նրա խոսքով, դրանից Հայաստանը ստացել է «պետական սահման, խաղաղություն ու անվտանգություն, բայց` փոքր հատվածում»:
Մարդկանց մեջ խոսակցություն ու նկարներ են տարածվել, իբր Հայաստանում վաճառվում է Արցախից բերված նուռ, իբր այն ադրբեջանցիները բերում են Վրաստանի տարածքով։
1964 թվականին Լոնդոնում պառլամենտի հերթական նիստն է գումարվում, որին ներկա է լինում նաև ձյաձ Ուինսթոնը: Պատգամավորներից մեկը մոտենում է ամբիոնին և բավականին բուռն ոգևորվածությամբ ասում․ -Պարոնա՛յք, եկեք ծափահարենք այն մարդուն, ով ամենամեծ հարվածն է հասցրել մոլորակի մեծագույն չարիքին՝ Սովետական Միությանը:
Լուսանկարում օրեր առաջ փրկված ականավոր պատմաբան ու հնագետ Գևորգ Տիրացյանի շուրջ 500 միավորից բաղկացած լուսանկարչական արխիվն է: Այն փրկվեց շատ պատահականորեն, երբ ինչ-որ մեկը որոշել էր ազատվել հիշողության այդ «բեռից» և ողջ լուսանկարչական արխիվը նետել էր հարակից աղբարկղ...
Դժբախտությունն ու պետության գաղափարաբանական ու արժեհամակարգային կոլապսը գիտե՞ք ինչում է, որ այսօր ողջ ազգով չենք արժևորում, հիշում, հարգում զինվորական տոնացույցով հոկտեմբերի 19-ը որպես Հրթիռահրետանային զորքերի օր...
ՈՒղիղ չորս տարի առաջ ՌԴ նախագահ Վ.Պուտինը պատերազմը դադարեցնելու առաջարկ էր արել հայկական ու ադրբեջանական կողմերին, որը նրա համար «անհասկանալի» պատճառներով հայ գործընկերները մերժեցին»։
ՔՊ-ն սկսել է նախընտրական թատրոնը, ավելի ճիշտ՝ նիկոլն արդեն իրեն գցել է գյուղեգյուղ եւ տնետուն, շուտով նաեւ կտուրների վրա սելֆիներ կանի, ամեն գնով պատրաստ՝ մարդկանց եւս մեկ անգամ խաբել, ստել, մանիպուլացնել։
Մեր վայ քաղաքական միտքը շարունակում է պնդել, որ մեր բոլոր դժբախտությունների պատճառը մեր ժողովուրդն է, որը չի ինքնակազմակերպվում և ոտքի ելնելով չի լուծում իր բոլոր խնդիրները:
Հինգ հազարին տանես զոհ տաս, հետո ասես՝ կարող էի և չտալ, տվեցի, որ ինձ չասեն դավաճան, կնիկդ ասի՝ հանուն ոչնչի են զոհվել ու էսքանից հետո հայտարարել՝ «երկրի բնակչության մի շատ զգալի հատված իր տղային խուսափում ա բանակ ուղարկել», սրիկայություն է։
Քաղաքագիտության մեջ կա մի հասկացություն՝ «անուղղակի ագրեսիա», երբ երկիրը նվաճում ես ոչ թե պատերազմով, այլ ներսից՝ հեղափոխության, հեղաշրջման կամ արտաքին միջամտության երկարատև նախապատրաստման գործիքակազմով...
Առաջիկայում Իրանի Իսլամական Հանրապետությունը դառնալու է միջուկային տերություն։ Այդ անխուսափելի զարգացումը շեշտակիորեն փոխելու է տարածաշրջանում տիրող աշխարհառազմավարական հաշվեկշիռը և ուժերի հարաբերակցությունը՝ հօգուտ Իրանի։ Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է ստանալ կայուն և ապահով զարգացման առնվազն 10-20 տարի, քանի որ Իրանին պետք է լինելու ամրապնդել իր հյուսիսային սահմանների անվտանգությունն ու չեզոքացնել թուրանական սպառնալիքը։ Այս իրավիճակում Հայաստանն առանցքային դերակատարում և նշանակություն ունի։